Mówcy Umarłych w Dzień Zaduszny / Speakers of the Dead on All Souls' Day

Wczoraj Wszyscy Święci (ci uznani i potwierdzeni jak i nieznani i domniemani), dziś Wszyscy Umarli. Całun dusz spowija rzeczywistość tego wieczoru. Wczoraj Oni, dziś my,  jutro my i Oni. 

*

Robert Konca


ŻEGLUGA PROMOWA NA RZECE STYKS


Ci których nazywamy umarłymi
Nie umierają w istocie, oni
Tylko przez chwilę są tu nieobecni

Potem chodzą wśród nas choć nie słychać ich kroków
Patrzą jak zapominamy pogrążeni w sobie
I nie zauważamy ich powrotu

Myślimy że na zawsze odchodzą
A oni nie zaprzestając swoich poszukiwań
Przekonawszy się że poza tą przestrzenią

Nie ma dla nich niczego lepszego
Pokornie wracają z jałową pamięcią...
Być może później w innym wyciągają miejscu

Swój los, być może obrany na nowo
Cel przeciwną rozjaśnia stronę nieba

Lecz Przewoźnik łapczywie inkasując obol

Ma rozkaz długo kluczyć wśród nurtu rzecznego

I wszystkim pasażerom bez względu na profesję

Mówić że widzi ich dopiero po raz pierwszy

*

Artur Rogalski

Smutny wiersz na koniec roku

  

Kiedy umarli

całkowicie znikną z dni

zaczynają odchodzić z nocy

to już śmierci ostatni krąg

na początku potrzebujemy pomocy

więc często pojawiają się w snach

radosne zdziwienie „to Ty żyjesz?”

pozornie błaha odpowiedź

„tak tutaj”

jeszcze wspólne spacery rozmowy

lecz z czasem coraz krótsze spotkania

w znanych/nieznanych miastach

w swoich/nie swoich domach

mijamy się w pośpiechu

na nieistniejących peronach

przestajemy rozpoznawać ich twarze

są jak okruszki ciasta

które kiedyś razem

jedliśmy na imieninach

teraz zmiecione ze stołu

nie do odróżnienia