Údel / Los / Fate

Oby w tym roku los nie warczał jak wściekły wilk ale patrzył łagodnie a może - najlepiej - zapomniał na trochę? 

Milan Rúfus

LOS

                                                                         Przekład z języka słowackiego – Robert Konca

Zabandażowana głowa

Guillauma Apollinaira

wymyśla wiersz.

W zapomnieniu ciała

szliśmy za tobą, losie.

I nie czuliśmy

ciernia w stopie. Odcisk na dłoni

należał do niej jak szósty palec, a bez niego

nie była nasza.

Tak owija się ciało,

dopasowuje. Jak podkowę

zginają nas na miarę

nieuchwytnego.

I prosimy się o to.

August Renoir

przywiązuje się do pędzla:

na chwilkę jeszcze, Boże,

uwiąż nas chociaż do ogona

trojańskiego konia.

Ranny Guillaume Apollinaire w mundurze.
 (za: https://niezlasztuka.net/o-sztuce/apetyt-i
-melancholia-szkic-o-apollinairze
-i-jego-smutniutkiej-baletniczce-marie-laurencin/)

Przy okazji wizerunku obandażowanego Wilhelma Apolinarego zamieszczam wizerunek herbu Wąż ("...w polu czerwonem, jabłko w gębie trzyma, w koronie złotej"), którym mógł pieczętować się poeta mający polskie korzenie (Apollinaire-Kostrowicki). Wedle Bartosza Paprockiego Jan Długosz pisał o rodzinach pieczętujących się Wężem, że "bywali gniewliwi". Guillaume/Wilhelm, temperamentny i porywczy jawi się zatem jako ich nieodrodny potomek. 

Herb Wąż wg Bartosza Paprockiego.

Szlachecka krew zagrała w poecie u początków I Wielkiej Wojny i to właśnie wtedy Apollinaire ochotniczo zaciągnął się do wojska (artyleria, potem Legia Cudzoziemska); w 1916 r. został ranny odłamkiem granatu w skroń. Zmarł wkrótce, w  listopadzie 1918 r., podczas pandemii grypy "hiszpanki", właśnie wtedy gdy kraj jego przodków odzyskiwał niepodległość. 

I na koniec - Renoir.

Pierre-August Renoir na autoportrecie w 1875 r.